Sen Ne Güzel Şeysin Kolektivizm

Elimde olmayan, değiştiremediğim, öznesi olmadığım ancak özne olarak bizzat etkilendiğim olaylar karşısında ruh halimi iyi tutmakta oldukça zorlanırım hep. Psikolojik değil, sosyolojik sorunlar beni daha çok zorlar. Çıkış yollarını başkalarında aramayı tercih etmesem de başka insanların da benimle aynı haleti ruhiyede olduğunu bilmek tuhaf bir şekilde iyi gelir. Neyse ki tarihsel süreçlere baktığımızda insanların birlik olarak hareket ettiklerini ve zorlukları beraberce aştığını görebildiğimiz sayısız örnek, hayranlıkla baktığım fotoğraflar ve Sevgi Soysal'ın korkmamaya dair söylediği “Biz ne çocuğuz, ne de her yer karanlık.” cümlesi var. Öyle çok uzak tarihe bakmaya gerek de yok üstelik, bazen dün bile beraberliğin göstergesidir.

Dünyanın gidişatı bireyi yalnızlaştırmaya ve yüzeysel ilişkilenmelere sürüklese de en nihayetinde birbirimizden güç aldığımız, beraber güldüğümüz, yan yana yürüdüğümüz, kolektif hafızalarda buluştuğumuz bir gerçeklikte yaşıyoruz. Üstelik bu gerçekliğin içerisinde sadece insanlar değil; kediler, köpekler, kuşlar ve tabiat da var. Binlerce kilometre ötedeki hiç tanışmadığım insanla aynı şeye öfkeleniyor, gülüyor ve üzülüyorsam ne bireysel ne de toplumsal olarak umudumu kaybetmemem gerektiğini düşünüyorum. Ancak ruh hali bu ya, mantık dinlemediği oluyor tabii. Kendimi yalnız hissettiğimde ne yapıyorum, siz ne yapıyorsunuz? Kendimce yanıtlarını aradığım “Zor durumlarda birbirimizden nasıl güç alırız?” sorusunu sizlere sorayım ve kendi yanıtlarımı paylaşayım istedim.

Elinizden elbette bir şeyler geliyor ancak sonucu değiştiremediğiniz durumlarda kalp kırılmasından öleceğinizi mi düşünüyorsunuz?Üzüntünüzü başkalarıyla konuşarak hafifletmeye çalışın. Bir araya gelin. Evet, üzüntünüz nefesinizi kesiyor olabilir ancak sizinle aynı duyguyu hisseden ve en güzeli de bu duygunun dağılması için çözüm yolları üretenler var. Sevdiğiniz birinin “çıkış yolu bulacağız” deyip sizi göğsüne bastırması bazen en güzel toparlanma aracı.

“İzahı olmayan şeylerin mizahı olur.” derler ya bazen tam da bu durumları yaşıyoruz. Ama bence her şeyin mizahı olur, çok da güzel olur. İyi yapılmış bir espri ve durumları tiye almak zekâ gerektirir. Mizah kötü gidişatları yumuşatmadan ve göz ardı etmeden birlik duygusunu da pekiştirir.

“Ben değil, biz” yaklaşımını bir yaşam biçimidir. Kolektif bilince ve duyguya sahip olmak bence en önemli özelliklerden biri. Bu sebeple, zamanında sizin desteklediğiniz ancak siz ihtiyaç duyduğunuzda sizi desteklemeyen kişiler mi var? O kişileri bir tuşla block'lamaktan geri durmayın lütfen. Hayat kalitenizi artıracak bir tavsiye.

Şarkılar, filmler, tiyatrolar insanları bir araya getirmek ve benzer duyguları hissettirmek için yapılır. Sanatsal üretimleri bol bol tüketebilirsiniz. Hem biraz da olsa rahatlar hem de gerçeklikten uzaklaşmamış olursunuz.

Tarihsel olaylara bakmak bana nedense çok iyi geliyor. Yaşanmışlıkları incelemek, analizleri okumak, değişimleri görmek aradığım birliktelik duygusunu veriyor. Çünkü biliyorum ki benden önce milyonlarca insan benzer olayları yaşadı. Birileri 20'li yaşların belirsizliğini çekti, diğeri haksız müdahalelere maruz kaldı, başka biri yıllarca kendi ülkesinden ayrı yaşadı... Dayanışma hep devam etti. O zaman ne diyoruz, oyuna devam.