Kadın Olmak: Sektörde, Sokakta, Hayatta 

Kadın olmak başlı başına zor iş, ama personal trainer olarak erkeklerle çalışırken olay bambaşka bir seviyeye taşınıyor. Yani, spor yapmaya mı geldin, yoksa kahve içmeye mi karar veremedim birader? Ben ders anlatırken gözlerimde kalp emojisi görmeyi bekleyenler, üzgünüm bu salonda sadece squat ve burpee’lere yer var. Romantik beklentilere değil. Kim sınırımı zorlarsa hemen “haydi selametle” butonuna basıyorum. Hayat kısa, sinir sistemim değerli.

Sektörde kadın olmak… Hmm, bence işi çözdüm. Çünkü ne yapıyorsam kendi tarzımla yapıyorum. Kim ne düşünür, kim hangi kalıba sokar diye de pek takılmıyorum. Bu, beni yanlış anlayanların kafalarının içinde, onların sorunu benim değil. Ben de artık bu kirli zihinlere mental antrenman yapmalarını tavsiye ediyorum. Yani, herkes kendi zihniyle uğraşsın, ben işime bakarım.

Evimin yolunda… Biraz karanlık ve hafiften ürkütücü. Ufak bir taciz durumu yaşadım. Öyle büyük bir olay değil ama tek başıma yürürken “Arkamda biri var mı? Keşke biber spreyi alsaydım!” diye düşündüğüm anlar oldu. İşte o gün dedim ki tamam kardeşim, kendini savunmayı öğreniyorsun! Gerçekten çok değerli, başarılı ve birbirinden harika sporcu arkadaşlarım var; onlardan rica ettim, jiu jitsu öğrenmeye başladım. Hala da devam ediyorum ve bayılıyorum! Sizlere de tavsiye ederim. Hem fiziken hem zihnen bir rahatlama hali. Tahmin ettiğiniz gibi değil, sanırsınız terapi seansı.

Ama itiraf edeyim, kadın olmak sadece kendini savunmakla sınırlı değil. Bazen de dünyanın en güzel hissi. Kadın olmanın o tatlı neşesi var ya, ah işte ona bayılıyorum. Geçen gün evime mimoza aldım, ev bir anda bahar festivali oldu. Tabii ki hemen Sevtap ve Yasemin’le paylaştım. Aslında Mimoza dostluğu, sevgiyi, sadakati ve Fransız kültüründe kadınlara duyulan saygıyı temsil edermiş. Evlerimiz mis gibi koktu. Renklendik şenlendik. Hemen Türk kahvesi ve gıybetimiz yapıldı. Kadınların birbirini renklendirme gücü var ya, işte o paha biçilemez.

Aslında en büyük başkaldırım her şeye rağmen kendi hayatımı, kendi doğrularımı savunmak. Kendi ayaklarımın üzerinde durmak, kimsenin beni bir kalıba sokmasına izin vermemek… Belki dışarıdan küçük bir detay gibi görünüyor ama her gün “ben buyum” diyebilmek, kendi hikayemi yazabilmek, bana göre en büyük sessiz başkaldırı. Ama sevdiğim ve beni gerçekten önemsediğini hissettiren, mantıklı bir açıklamayla hem beni hem kendini düşündüğünü gösteren biri olursa, elbette orta yolu bulmak için onu da dinlerim. Bu boyun eğmek değil bence saygımı kazanmış kıymetli bir kalple birlik olmak. 

İşte hayatımın altın madalyası o dostluklar. Sevtap ve Yasemin ablam gibidir. Öz ablam değiller ama öz ablamdan farksızdırlar. Birbirimizi hem kollarız hem de arada birbirimizin baş belası oluruz ama en tatlısından. Son yıllarda hayatıma giren genç dostlarım da var, onlar da bildiğin vitamin takviyesi. Güneş gibi doğup yağmur gibi bereket getirdiler. Sabahları günaydın mesajlarıyla günümü güzelleştiren güzel kalpli dostlarım benim. Düşsem kaldıran, hastalansam çorba yapamasa bile hızır gibi alıp getiren… Ama hayatındaki en sağlam kadın dostun kim derseniz, cevap net: Annem! Hem dostum hem sırdaşım hem de tek bir “alo”da ses tonumdan ruh halimi şıp diye anlayan radar sistemim. O olmasaydı ben de burada olmazdım. 

Ve son olarak, tüm kadınlara bir tavsiye: Birbirimizi kıskanmayalım arkadaşlar! Kıskançlık cildi bozar, enerjiyi emer, bir faydası olmaz. Birbirimizin köşelerini törpülemek yerine parlatalım. Eleştirirken bile üslubumuzu inceltelim. Sevdiğimiz insanlara doğruyu göstermek istiyorsak bunu kırmadan yapalım. “Ben seni seviyorum ama şurada biraz pot kırdın.” demenin 50 tonu var, lütfen en nazik olanını seçelim. Hem dostluklar kalıcı olur, hem de birlikte güçleniriz. En azından ben bu yöntemlerle arkadaşlarıma faydalı olmaya çalışıyorum.

Sonuç? Dünyayı güzelleştiriyor, hem hayatı dönüştürüp hem de kahkaha atmayı başarıyoruz. İşte bu yüzden kadın olmak tam bir sanat eseri ve ben bu şaheserin içinde olmaktan gurur duyuyorum.